95. Voetbal

Het EK is begonnen en dus staat af en toe de tv aan met een voetbalwedstrijd. Ik ben geen echte fan, maar ik kijk er af en toe wel naar. Frida houdt helemaal niet van het kijken naar sport, dus het is voor haar mooi meegenomen dat ik de Nederlandse competitie nauwelijks volg. Ik houd de uitslagen wel zo’n beetje in de gaten en kijk af en toe een samenvatting (maar zeker niet een keer per week). Mijn vriend uit Huizen probeert me soms nog te plagen met de uitslag van Heerenveen als ze weer teleurstellend hebben gespeeld, maar behalve een grinnik over de vorm van zijn berichtje, voel ik daar geen emotie bij.

Vroeger keek ik wel elke zondagavond naar Studio Sport (in de tijd dat de tune van Tonny Eyk nog op de originele lengte was), maar die interesse is ontstaan toen het programma mij een excuus verschafte later naar bed te kunnen gaan. Al kijkend ben ik het spelletje wel gaan waarderen en met een scheidsrechter als vader heb ik direct meegekregen de (negatieve) beslissingen van de arbiter niet direct weg te zetten als hondelullengedrag.

Later was het mijn stapmaat, die me niet alleen meenam naar concerten, maar ook naar de thuiswedstrijden van SC Cambuur. Omdat mijn gedachten van tijd tot tijd afdwaalden, miste ik nog wel eens een goal. In die tijd had je nog geen schermen in het stadion en een herhaling zat er dus niet in. En er werd regelmatig gescoord, want ik had wel het zeldzame geluk een van de beste seizoenen van de club uit Leeuwarden te mogen meemaken (1991/1992). Het jaar daarna werden de kaartjes fors duurder en de wedstrijden veel slechter. “Het het nooit wat weest en t zal nooit wat wurde,” zeggen ze in Leeuwarden.

Toen ik verhuisde naar het westen, deed ik wat een echte Cambuurfan nooit zou doen: ik beantwoorde desgevraagd dat mijn favoriete team SC Heerenveen (DKV) was: een middenmoter in de Eredivisie die bij de meesten (lees Ajax-, PSV- en Feyenoordfans) wel op sympathie kan rekenen. Toen die ploeg in 2009 in de Kuip de finale tegen FC Twente ging spelen, heb ik, omdat het zo dichtbij was, bij het stadion een kaartje gekocht en zag ik “mijn team” winnen na strafschoppen. Bij de huldiging merkte ik dat ik behoefte had aan het nummer “Woanskip” dat onlosmakelijk met Cambuur is verbonden.

Een echte voetbalsupporter zit niet in mij. Ik ken van de meeste ploegen vrijwel geen namen en hoewel ik waarschijnlijk aan het eind van het EK wel wat meer spelers van het Nederlands elftal ken, gaat dat geen gevolgen hebben voor mijn interesse in deze mannen na het toernooi. Het maakt me niet uit wie waar speelt of gaat spelen en wat er buiten het veld gebeurt, kan me nog minder schelen. Mijn belangrijkste drijfveer voor het volgen van dit voetbalfestijn is de poule waar ik aan meedoe. En natuurlijk hoop ik dat Nederland het ver schopt. Daar heb ik namelijk op gegokt.