“Docent Creatieve vakken” was de functieomschrijving, met de ruimte dat zelf in te vullen. Omdat ik naast docent Nederlands ook docent drama ben, klonk dat als muziek in mijn oren. Unitdirecteur Willy was een visionair, zo leek het en natuurlijk zag ik een uitdaging in het zelf mogen opbouwen van een curriculum. Al snel bleek de waarheid anders.
Misschien had ik lont moeten ruiken toen er bleek geen geschikte ruimte te zijn voor het verzorgen van het vak drama. Of muziek. In eerste instantie maakte het de uitdaging vooral groter en dus ging ik vol goede moed aan de slag. Maar het beleid van de school maakte dat heel moeilijk.
Ik begrijp heel goed dat je als leerplichtig adolescent niet staat te popelen om ‘s morgens naar school te gaan. In alle eerlijkheid heb ik op die leeftijd ook geen minuut langer in de les gezeten dan strikt noodzakelijk was. Maar toen was er een noodzaak en die heette consequenties. Die ontbraken bij mijn nieuwe werkgever. Zoals Willy het verwoordde: elke leerling hier heeft een rugzak en je kunt ze niet straffen voor afwezigheid. Ze hebben recht op onderwijs. Ik ga daar heel ver in mee. Maar ik had graag toegevoegd dat genoten onderwijstijd gekoppeld zou zijn aan studietempo. Want als een leerling als enige van de klas op school komt en merkt dat de 19 klasgenoten die er niet zijn op geen enkele wijze negatieve gevolgen ondervinden van hun uitslaapbehoefte (en dit is geen hypothetisch voorbeeld), dan lukt het mij als docent drama niet om deze fanatieke (lees normale) student zo’n geweldige les te bezorgen dat zij volgende week weer als enige verschijnt. En de week na een drukbezochte dramales (het uur erna kregen ze een verplichte vaccinatie) waar de klas jubelend van enthousiasme het lokaal verliet, kwam er niemand. Eind van het jaar was nog geen 20 procent van mijn lessen iets creatief. Ik was gewoon docent Nederlands.
Ik heb eens gedurende 4 weken in een klas aan 1 studente lesgegeven die daarna klaar was voor het examen schrijven 2F Nederlands. Op mijn vraag of zij dit examen eerder kon doen, zodat ik haar daarna kon voorbereiden voor een examen van een niveau hoger, brak paniek uit. Dat was niet de bedoeling! Omdat mijn directrice zichzelf regelmatig stout noemde, ben ik het toen ook geweest en heb ik het de student toch aangeboden. En toen brak de pleuris uit. De medewerker met alle kenmerken van ASS die dit administratief had moeten verwerken, heeft daarna geen woord meer tegen me gezegd. Uiteindelijk leverde het me een kleine overwinning op en is er een precedent ontstaan voor vergelijkbare situaties waarin een student sneller dan het programma voorschrijft bepaalde examens mag doen. Op Bonaire deden we niet anders.
Lesgeven in een omgeving waarin er vrijwel geen middelen zijn om een student te verplichten aanwezig te zijn of mee te doen voelt als zwemmen met je handen op je rug. School en ik matchten niet. Tijd om te weer te gaan solliciteren.
Word vervolgd
en dan nog... 
Plaats een reactie