5. Bijna bijgepraat.

In mijn vorige blog heb ik een stukje overgeslagen en dat is niet terecht. Ik werkte bij mijn nieuwe Nederlandse werkgever bij de afdeling zorg en welzijn. Via die afdeling werd ik (op mijn verzoek) een dag per week gedetacheerd bij het Centrum voor Innovatief Vakmanschap. Deze afdeling houdt zich bezig met allerlei vormen van zorg en innovatie. Omdat ik een aantal jaar in de automatisering heb gewerkt, ben ik al snel de handige Harry op een afdeling en dat geldt ook voor het CIV: als er een stekker aan zit en er is een gebruiksaanwijzing te vinden, dan weet ik het meestal wel aan de praat te krijgen. En dat is een kwaliteit in een omgeving met vooral mensen uit het onderwijs.

Toen ik begon bij het CIV was mijn vraag: wat moet ik doen? Het antwoord was net zo bevrijdend als angstaanjagend: zoek dat zelf maar uit. Er zullen vast meer mensen zijn die op die manier hun geld kunnen verdienen, maar voor mij was dit behoorlijk nieuw. Ik heb me de eerste weken vooral schuldig gevoeld omdat ik twijfelde aan mijn rendement. Toch had ik met een diploma toneelacademie op zak minder verbaasd moeten zijn dat creativiteit (lees innovatie) vooral voortkomt uit ruimte te mogen experimenteren. Ondertussen geniet ik vooral van die vrijheid. Ik zeg ondertussen, omdat tot mijn vreugde mijn dienstverband bij het CIV nog steeds voortduurt.

Om een beetje idee te geven van het bestaansrecht van het CIV is het goed om een paar dingen te duiden. Als we in Nederland zorg willen blijven geven zoals we dat in het verleden hebben gedaan, komen we over 10 jaar zo’n 40.000 FTE tekort aan personeel. Dat is niet alleen onbetaalbaar, maar ook onhaalbaar. We moeten dus zorg slimmer gaan inrichten. Er is al geweldig veel aan slimmigheid op de markt, maar niet alle briljante snufjes werken in de praktijk en niet in de laatste plaats omdat er weinig draagvlak is om ze te integreren. Wat wij doen in het CIV is de studenten van ons mbo voor te lichten en te inspireren op gebied van innovatie. We laten zien wat er is en we stimuleren ze na te denken op wat er zou moeten komen. Datzelfde doen we met zorginstellingen en mantelzorgers.

Mijn week heeft twee adempauzes: het weekend (vooral als de kinderen er niet zijn, maar daarover later meer) en de woensdag: mijn werkdag bij het CIV. Met een inspirerende ploeg collega’s en elke dag een nieuwe uitdaging is dit een dag om naar uit te kijken. De ene keer om samen met Maarten bezig te zijn met opnames voor een 360 graden informatiefilm en de andere keer om bezig te zijn met lesmateriaal om studenten digitaal vaardiger te maken, soms om een nieuwe gadget aan het werk te krijgen of om mee te denken over de onmogelijkheden van het schoolnetwerk en de wensen dit te verbeteren.

Ik ben dol op het CIV, maar voor de rest van de week moest ik dus solliciteren.