Naast het CIV (zie blog 5) werk ik vier dagen op de ISK afdeling van een grote mbo in de regio. ISK staat voor Internationale schakelklas: dat houdt in dat studenten in maximaal 2 jaar voldoende Nederlands moeten leren, om daarna succesvol in te kunnen stromen in het regulier onderwijs. Op het eerste gezicht is dit een leuke baan: ik heb leuke collega’s, een prettige klas studenten en een vrij hoge mate van vrijheid om mijn eigen lessen in te delen. Er is veel te regelen: ik houd ICT-matig de zaak een beetje in de gaten en draaiende, ik zoek mee naar betere lesmethodes en ik heb de klassenstructuur helpen aanpassen waardoor we betere lessen kunnen geven. En toch moet ik weer gaan solliciteren.
Mijn kwaliteit is mijn valkuil: ik ga honderd procent voor mijn studenten. Ik doe vrij veel om zo goed mogelijke kwaliteit van onderwijs te kunnen bieden. Ik ben loyaal aan mijn collega’s, mijn studenten en aan mijn werkgever. Als collega’s of studenten die loyaliteit niet beantwoorden, kan ik daar wel mee omgaan. Maar zodra een werkgever mij slecht behandelt of niet serieus neemt, brand ik in hoog tempo af.
Mijn huidige leidinggevende (teamleider) geeft ons geen leiding. Sterker nog, ze heeft dat stukje verantwoordelijkheid overgedragen aan haar assistent. Wij zijn als afdeling maar een deel van haar verantwoordelijkheid en blijkbaar niet een belangrijk deel. Overigens kan hetzelfde gezegd worden over de assistent: wij zijn maar een onderdeel van haar takenpakket en hebben zeker niet haar focus. Dit laatste kenmerkt zich in ad-hoc “beleid” en veel van-tafel-schuif techniek. Waarom zijn het vaak de olifant in porseleinkast types die deze taken krijgen?
Ik kan hier niet mee omgaan. Verzoeken blijven liggen en vragen onbeantwoord. Alles in mij komt in opstand als ik iemand ronduit domme dingen hoor zeggen en zie doen omdat die zich in een positie bevindt om tegenstand listig de kop in te drukken. Machtsmisbruik. Misschien heb ik wel ODD, al heb ik in het verleden prima kunnen werken met leidinggevenden die met kennis van zaken mij aanstuurden.
In het Caribisch gebied heb ik om me heen veel mensen zien overleven door het ophalen van hun schouders. De houding van het is nou eenmaal zo is niet voor mij weggelegd. Ik probeer wel beter dan vroeger te kiezen waarop ik wel en niet reageer (choose your battles), maar zodra het onrecht mij aangaat of -erger nog- mensen voor wie ik mij verantwoordelijk voel, kan ik het heel slecht negeren. En als opstand niet helpt, blijft weggaan over.
Met een bevoegdheid Nederlands op zak kun je met een blinddoek op een dart op de kaart van Nederland gooien en werk vinden binnen 10 km van de plek waar je raakt. Op donderdag besloot ik dat het tijd was om een andere baan te zoeken en op vrijdag kreeg ik een uitnodiging voor een gesprek. Het lijkt me een leuke school. Het lijken me leuke leerlingen. Het is niet te ver fietsen. Nu afwachten hoe de leiding lijkt.
en dan nog... 
Plaats een reactie