11. Eten

Eten is nogal een ding bij ons thuis. Als Frida en ik samen zijn en de kinderen bij hun vader, valt dat mee. Meestal kook ik en meestal bedankt Frida mij na afloop met de woorden: “Je mag blijven.” Ik denk dat we vrij gevarieerd eten, regelmatig iets nieuws, redelijk gezond en af en toe iets te scherp. Frida houdt niet van spruitjes, maar verder lust ze eigenlijk alles wat ik ook lust, dus ingewikkeld is het niet. Dat is anders op de momenten dat de kinderen er zijn.

Sam, de oudste, is het makkelijkst. Hij eet meestal vrij goed, zolang het maar een gerecht is dat hij kent. Hij is zelfs wel eens bereid iets nieuws te proberen. Als hij de avondmaaltijd lekker vindt, bewaren we een portie voor de avond, want voorlopig is er geen enkel zicht op overgewicht. Integendeel. Sam heeft Arfid, maar daar merk je niet zoveel van. Hij heeft een behoorlijk ontwikkelde discipline, ook op gebied van eten. Ondanks zijn Arfid (gebrek aan eetlust), eet hij en meestal genoeg. Als het avondmaal geen hit is, neemt hij ‘s avonds een halve zak chips. Overdag vult hij zijn calorieën aan met mierzoete houdbare milkshakes van de Aldi.

Daan, de jongste, is wat lastiger. Daan doet vooral rare dingen met zijn eten. Hij pelt z’n schnitzels en rookworst, laat ‘s morgens zijn korstjes staan, hecht aan beleg met kleine verrassinkjes erin en vist ‘s avonds uit zijn maaltijd alle ingrediënten die hij herkent als niet-vlees of niet-zetmeel. Hij kan oprecht trots kijken als het hem wederom gelukt is alle groentetroep uit zijn maaltijd aan één kant van het bord te schuiven. Net als Sam eet hij vrijwel elk ontbijt en elke lunch hetzelfde (met een beperkt aantal variaties). Hij is voldoende op gewicht en raakt in grote paniek als hij iets nieuws moet proberen.

En dan is er nog Vera. Vera heeft ook Arfid. En glutenallergie. Vera eet vooral niet. Ze heeft een bmi van 13. Ze loopt daarom een groot deel van de tijd met een sonde in haar neus. Hoewel ze vaak niet of nauwelijks eet, houden we de illusie dat dat elk moment kan veranderen. En heel soms gebeurt dat. Dus we zetten glutenvrij (peperduur) voedsel voor haar neer met elke keer de hoop dat ze ervan eet. Helaas gaat het leeuwendeel telkenmale de kliko in. 

De laatste keer dat Vera naar het ziekenhuis moest voor het opnieuw plaatsen een sonde, hebben ze op haar het anorexia-protocol losgelaten. Onderdeel van dat protocol is dat ze de eerste 72 uur niet mócht eten om te kunnen zien wat de gewichtstoename als gevolg van de sondevoeding was. Dus toen ze in het ziekenhuis ‘s avonds vroeg om een yoghurt, werd dat geweigerd. Helaas lijkt ze hiervan te hebben geleerd dat er met een sonde geen noodzaak meer is om te eten, want sinds die tijd eet ze nog minder (vaak). En we proberen dit met hele milde aansporing te veranderen, want ze is ook vooral puber.

Dikke huid – Irmgard Tummers – Uitgeverij Palmslag
ISBN 978 94 933 4320 7