20. Vriendschap

Ik beschouw mezelf een slechte vriend (niet noodzakelijk een slechte partner). Gelukkig weet ik me al jaren omringd door vrienden die dat anders zien. Omringd klinkt alsof er meer zijn dan in werkelijkheid, maar ik gebruik het woord hier omdat ik het een gepast alternatief vind voor omarmd en zo voelt het wel.

Waarom vind ik mijzelf dan een slechte vriend? Om te beginnen: ik neem erg weinig contact op. Geen bericht is goed bericht en als er slecht nieuws is, wacht ik wel even tot dat voorbij is. Dus er is zelden reden te bellen. Daarnaast vergeet ik dingen. Als ik niet in mijn agenda noteer dat jij een blindedarmoperatie hebt, schiet het me op z’n best te binnen zodra ik je de keer daarna zie. Gelukkig helpt Facebook om tenminste op de meeste verjaardagen even een bericht te sturen. Tot slot beloof ik vaak een follow-up als ik iemand heb gezien en daar geef ik dan geen invulling aan.

Het voordeel aan het zijn van een slechte vriend is dat ik van mijn vrienden geen verwachtingen heb. Dat klinkt negatief, maar ik ben al positief verrast als ze rond mijn verjaardag iets laten horen. Dat ik op Bonaire 2 van mijn oudste (lees: langstmeelopende) vrienden een week op visite heb gehad, had ik geen moment voor mogelijk gehouden. Zij waren niet de enigen die langskwamen, maar blijkbaar zit er in niet verwachten ook een bepaalde graad. 

Mijn vrienden zijn me dierbaar. Ik maak makkelijk contact met mensen, maar ik bind me niet snel aan ze. En als ik dat wel doe, kan het een poosje later ook weer verwateren. Als dat zo is, is dat ook prima. Degenen die ik nu als mijn vrienden beschouw (en daar zijn ook vrouwen bij), hebben lange tijd meegeleefd waardoor ik denk dat ik ze niet meer kwijtraak. We zijn onze gemeenschappelijkheid (werk/opleiding/woonplaats) verloren, maar onze band bleef over.

Wat ik als een kenmerk voor vrienden zie, is dat ik me niet hoef te verontschuldigen voor mijn gebrek aan contact. Klein Orkest bezong het mooi in het lied Vrienden II: We spreken niks af voor de volgende keer: vriendschap dat moet lopen, we zien elkaar wel weer. Go with the flow. Een ander kenmerk van vrienden is dat je (vrijwel) zonder aanloop met elkaar het gesprek weer kunt aangaan. Alsof je gedurende je hele vriendschap met elkaar aan het praten bent en alleen af en toe een pauze inlast als je elkaar niet ziet. Maar ook dat je in dezelfde ruimte kunt zijn zonder te praten.

Toen een vriendin ooit aan mij vroeg wat je aan vrienden had die je vrijwel nooit zag, was het antwoord voor mij eenvoudig: ik weet dat ze er zijn. En ik neem aan dat ze weten dat ik er voor hen ben. Misschien hebben we elkaar nooit nodig op die manier, ze zijn mijn ankerpunten. En als de kwaliteit van mijn vrienden een beetje op mij afstraalt, ben ik misschien zo slecht nog niet.