26. [geen titel]

Ik zit nog lang niet op het schrijfniveau om mezelf iets als een writersblock te mogen aanpraten, maar ik had afgelopen week een ervaring met de lichtere variant: ik had even geen onderwerp. Nou is het een beetje flauw om een hele blog te wijden aan dit feit, maar er wilde me serieus niet iets te binnen schieten waarvan ik dacht dat anderen het met plezier zouden lezen. En dat dan in de aanname dat ik daar gemiddeld gesproken wel in slaag.

Ik heb niet de ambitie alleen dingen te schrijven die door iedereen als belangwekkend of leuk worden ervaren. Een blog is een heel subjectief geschreven overdenking en datgene dat ik schrijf is mijn waarheid. De reacties op mijn blog leren me in hoeverre die waarheid herkend of onderschreven wordt door anderen. En dat dan alleen voor zover dat kan, omdat niet iedere lezer bekend is met de context waarin iets is gebeurd. 

Wat deze periode het moeilijker maakt om een onderwerp te vinden, is dat het eigenlijk best goed met me gaat. En zoals ik vroeger al eens schreef in één van mijn schriftjes: Fijne avond gehad… Wat zit ik hier dan te schrijven? is het ontegenzeggelijk waar dat tegenspoed in het leven een dankbare bron is om over te schrijven. Maar om nou om die reden stennis te schoppen op mijn werk of in mijn relatie… Het is maar een blog.

Ik kan wel eens jaloers worden op schrijvers die de grotere dingen van het leven aanpakken en uithalen naar de politiek of anderszins maatschappelijk geëngageerde teksten schrijven, maar mijn mening is net goed genoeg voor tussen de schuifdeuren en dan liefst in een niet al te belezen gezelschap. Er is nou eenmaal over de meeste onderwerpen zoveel te weten dat ik best af te troeven ben door iemand met werkelijk verstand van zaken. Ik houd me dan ook schrijvend liever bezig met een wereld die ik wel goed ken: de mijne.

Het vinden van onderwerpen om over te schrijven laat ik dan ook meestal aan het toeval over. Mijn ervaring met de meeste zaken is dat als je er maar voldoende open voor staat, er vanzelf iets langskomt. Zo heb ik ook altijd de muziek bij mijn toneelstukken spontaan gevonden, dienden nieuwe werkgevers zich veelal zonder zoeken aan en ook voor kleine cadeautjes (bijvoorbeeld toi toi toi’s) slaag ik bijna altijd zonder vooropgezet plan. Daarnaast geloof ik sterk in schrijven als ambacht: niet naar de lucht gaan zitten staren in de hoop op inspiratie, maar gewoon beginnen en zodra het de goede kant op gaat, verwijderen wat daar niet bij past. Transpiratie boven inspiratie. 

Zo kwam deze blog ook tot stand. Soms is het kakken zonder douwen, zoals een bevriend regisseur vaak zegt en soms is het zoals Michelangelo een paard beeldhoudt: je pakt een blok marmer, denkt aan het paard dat erin zit en dan hak je alles weg dat geen paard is. Maar dan met tekst. En dan hou je 500 woorden over. Voilà.