40. Vijfenvijftig

En dan ben je 55. Ik schrijf niet “En dan ineens…”, want ik hou mijn leeftijd gewoon bij, dus een verrassing is het niet. Ik placht mijn leeftijd te bagatelliseren met de uitspraak: Ik word nooit zo oud als ik me voel, maar in alle serieusheid bespeur ik weinig verband tussen mijn gevoelstoestand en het aantal jaren dat ik op aarde ronddwaal. Vijfenvijftig, dus.

Het is maar een getal, zeggen ze, desalniettemin vind ik 55 wel oud klinken. Bij mij dan, bij een ander niet. Als ik mijn leerlingen mijn leeftijd vertel, maken ze het geluid alsof ik zojuist een belangrijke bal op doel heb gemist. In blessuretijd. En dat terwijl ik zo vaak het gevoel heb dat ik nog iets moet worden als ik later groot ben. Nu twijfel ik of ik moet opschieten, te laat ben of dat dit genoeg is.

Dat laatste heeft, moet ik toegeven, wel wat kenmerken van een midlife crisis, maar ik geloof niet dat dat het is. Ik verlang niet terug naar de tijd dat ik jonger was, ik heb wel een motorrijbewijs maar ben niet van plan een motor te kopen en ik ambieer zeker geen andere (jongere) vrouw. Sterker nog: op de dagen dat mijn werk me minder inspireert, vind ik de overbrugbare afstand naar mijn 67^e wel geruststellend. Nog 12 jaar.

In mijn mentorgroep op school zit een meisje dat op mijn 40^e verjaardag geboren is. Zij vind het heel leuk dat we op dezelfde dag jarig zijn, maar ik vind een leeftijdsverschil van 40 jaar met iemand die eruitziet als een jonge vrouw wel een beetje confronterend. Het gaat vast wennen, want dit zal vanaf nu steeds vaker gebeuren.

Dankzij mijn latere instroom in het onderwijs heb ik nooit de don’t stand so close to me ervaring gehad. De vrouwelijke leerlingen zagen in mij gelukkig eerder een vaderfiguur dan een potentiële partner. En andersom is er nooit een leerling geweest die bij mij op dat punt interesse opriep. Ik heb mijn complimenten als mannelijke docent vooral gekregen door de leerlingen die mij probeerden te koppelen aan hun vrijgezelle moeder. 

Maar de vaderfiguur ben ik ondertussen aan het ontgroeien en nu kom ik in de opa-leeftijd. Dat schept andere verwachtingen. Misschien moet ik nu de wijze man gaan uithangen. Dat is een rol waar ik dan nog in moet groeien, want “wijs” is niet direct een term waarmee ik mezelf identificeer. Ik weet van veel een beetje, maar vooral van een heleboel het meeste niet. En naarmate ik ouder word, heb ik minder behoefte om dat wat ik wel weet tentoon te spreiden.

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik nog de liefde van mijn leven heb gevonden. Beter laat dan niet. Met Frida ben ik van plan de rest van mijn leven te delen. Zij is 9 jaar jonger, dus tegen de tijd dat zij frustraties krijgt over ouder worden, heb ik er al aan kunnen wennen. Wie weet kan ik er tegen die tijd wat wijze inzichten over delen.