63. Treinbaan

Het begon ermee dat schoonvader Koos langskwam met een doos met K’nex en een plastic treinbaan. Normaal gesproken zou je zeggen dat hij z’n moment gemist had, maar bij onze kinderen werkt dat anders. De jongste van 13 verdween met de K’nex naar zijn kamer en – tot mijn verbazing – belandde de treinbaan op de kamer van Vera (15). Het zou geen verrassing moeten zijn dat ze niet helemaal leeftijdsadequaat reageren, maar soms is dat het wel. Het bracht mij op een idee. Ik vroeg Vera of ze een treinbaan leuk vond. Voorzichtig beaamde ze dat. Of ze zo’n treinbaan als opa op had, mooi vond. Een ongeremd enthousiaste reactie volgde. En ineens zag ik een opening. Een stukje gemene deler die ik met haar broers wel al had gevonden en met haar nog niet.

Ik weet niet precies hoe oud ik was toen ik mijn eerste treinset kreeg, maar in mijn herinnering heb ik een flink deel van mijn jeugd doorgebracht met mijn Märklin-baan. Ik kon me helemaal verliezen in het bouwen van huisjes en het bedenken van nieuwe trajecten en aansluitingen. Uren prutsen op de vierkante millimeter met miniscule drupjes verf. De baan is weliswaar nooit echt af gekomen (op DIorama-Efteling kwaliteit), maar hij heeft me veel plezier opgeleverd. Dat ik na de laatste keer spelen er 30 jaar over heb gedaan om hem weg te doen, zegt wel genoeg. Maar om ruimte-technische redenen wilde ik het deze keer anders aanpakken. Kleiner. Schaal 1 op 160.

Marktplaats weet mij regelmatig te verbazen en ook deze keer vond ik vrijwel direct een leuke starterset met voldoende rails voor een leuk traject en een indrukwekkende hoeveelheid hele kleine wagonnetjes, een locomotiefje, een transformator en 5 elektrisch bedienbare wisseltjes voor de schappelijke prijs van Euro 120. Op te halen in Delft. 

Thuisgekomen heb ik alles maar eens uitgestald op tafel onder bewonderend oog van Vera. En passant kennisgemaakt met een voor mij nieuw fenomeen: buigbare rails. Dat klinkt makkelijker dan het buigt. Om de rails in een bepaalde hoek te houden, moet deze op veel punten vastgezet worden en dat is niet handig zolang je nog bezig bent met het ontwerp van een baan. Maar goed, het houdt je bezig: bovendien samen met je stiefdochter. En met een leesbril, want het is erg klein. Maar het wordt nog beter.

Omdat ik het niet laten kon, heb ik op Marktplaats ook nog een ouderwets locomotiefje gekocht voor niet al te veel centjes. En dat bracht mij op een lumineus idee. Vera was in elk geval direct mee. Het wordt een Harry Potter baan. Mijn eerste grote project wordt een lange kleine spoorbrug.

Vera liet zich tegen Frida spontaan ontvallen dat haar moeder er toch wel goed aan had gedaan om mij als partner te kiezen. Ik zie dit voorlopig als het voor mij hoogst haalbare compliment. Verder maak ik me geen illusies en weet ik dat dit een tijdelijke overtuiging is. Maar wie het kleine niet eert, kan beter een grote spoorbaan kopen.