77. Motivatie

Deze week kwam er een klas verpleegkundigen naar het innovatiehuis voor een introductieles. Het was een bbl-groep (beroepsbegeleidende leerweg) en voor degene die daarmee niet bekend zijn: bbl-studenten hebben een baan in de sector waarvoor ze op school zijn gekomen en volgen een dag per week onderwijs. In dit geval de opleiding verpleegkunde op niveau 4, het hoogste mbo-niveau.

In alle eerlijkheid had ik nog een kater van de dag ervoor toen bleek dat er weinig interesse was voor het innovatiefestival dat ik zo trots met mijn collega’s had georganiseerd. De desinteresse van collega’s, directie en studenten was me zo rauw op mijn dak gevallen dat ik er slecht van had geslapen. Maar de groep die binnenkwam voor de introductieles had een afspraak en dus raapte ik mezelf bijeen om er het beste van te maken.

Omdat ik al een poosje voor de klas sta, peil ik een groep meestal vrij snel en wat ik voelde aan energie beviel me. Deze mensen kwamen hier om iets te leren. Op mijn openingspraatje werd al direct gereageerd en ook mijn vragen werden door diverse personen opgepakt. De studenten reageerden inhoudelijk niet alleen op mij, maar ook op elkaar. Ik zag veel luistersignalen en geen enkele telefoon. De gadgets die ik uitdeelde werden in groepjes gezamenlijk onderzocht en de zojuist verworven kennis werd met andere groepjes gedeeld. Er werd gelachen en serieus overlegd en iedereen bleef betrokken. 

Lesgeven aan een gemotiveerde groep mensen is als fietsen met een flinke wind in je rug. Je gaat vooruit zonder merkbare moeite en je hebt de gelegenheid goed om je heen te kijken. Deze groep begreep de noodzaak van innovatie en was geïnteresseerd wat ik daarover had te vertellen. Ze waren nieuwsgierig en namen initiatief. Aan het eind van de les werd ik zelfs bedankt (niet alleen door de begeleidende docent) en kreeg ik van een tweetal zelfs een hand. De laatste die dat deed was een autistische jongen op het vwo, maar die deed dat consequent bij elke docent na elke les.

Het is jammer dat zo’n groep een uitzondering is. Niet dat ik elke les bedankt hoef te worden, maar vaak voelt lesgeven op het mbo als een vorm van ganzen voeren. Op het mbo ben ik voor het eerst gaan twijfelen aan mijn keuze om voor de klas te staan en toen had ik het al vijftien jaar gedaan. Het is niet voor niets dat ik blij ben met mijn takenpakket bij het innovatiehuis waarin het verzorgen van lessen maar een klein deel is. Maar ik wil het wel blijven doen, want ik geef het nog niet op.

De laatste dag deze week was een dag waarop ik zelf cursus had voor een sociaal-emotioneel lespakket dat wij op de isk gebruiken. De werkvormen, direct uit de methode, maakten dat deze cursus veel nuttiger voelde dan heel veel andere studiedagen. Super activerend, creatief en heel inspirerend. Ik ga ze uitproberen op de mbo’ers. Waarschijnlijk weten ze niet wat hun overkomt. Dat zal ze leren!