78. Arfid

Zoals ik eerder schreef is eten bij ons een ding. De twee oudste kinderen hebben de diagnose arfid (eetstoornis). Bij Sam, de oudste, heeft dit geleid tot een zelfstandige aanpassing van zijn eetgedrag, maar bij Vera lukt dit niet. Zij loopt nu vijf maanden in dagbehandeling bij het Seys-centrum. Elke dag om iets over zeven ‘s ochtends wordt ze opgehaald en tussen vijf en zes ‘s avonds komt ze weer thuis (als de taxi geen fouten maakt, waarover ik een losse blog zou kunnen schrijven). Dus ofwel Frida of haar ex (afhankelijk waar de kinderen zijn) staat elke ochtend om kwart over zes op om te proberen iets van ontbijt in het meisje te krijgen voor ze opgehaald wordt. Het kost Vera zeer waarschijnlijk ook het schooljaar.

Ik begrijp helemaal dat je veel voor je kinderen over hebt, maar tot nu toe is het resultaat van de therapie ronduit teleurstellend. Blijkbaar lukt het de therapeuten bij Seys ook niet om tot de kern van het probleem door te dringen, want verder dan een paar stappenplannen en (niet doelmatige) regels komen ze niet. Zo zijn er nu drie categorieën waarin een maaltijd verdeeld wordt: groen, oranje en rood. Groen is de maaltijd die ze kent en lust, oranje is een beetje anders dan anders en rood is eentje die ze niet kent. Achtereenvolgens is de gekoppelde handelswijze: een bepaalde hoeveelheid eten, een beperkte hoeveelheid eten en alleen proeven (waarna een maaltijd alsnog oranje of zelfs groen kan worden). In de praktijk gebruikt Vera dit vaker om iets aan een groene maaltijd te ontdekken waarmee zij deze kan classificeren als oranje, waarna ze er minder van hoeft te eten. De door Seys gemaakte stappenplannen worden vaak van tafel geschoven onder het motto “deze werkt nu niet” en producten die ze daar geleerd heeft te eten zijn zelden hetzelfde als wij ze in huis halen. Verder verwacht het eetcentrum dat er bij iedere maaltijd een ouder toegewijd naast Vera zit om het eetproces te begeleiden. Best lastig als je drie kinderen aan tafel hebt en de meeste lunches voortaan weer op school plaatsvinden.

Nog een paar weken en dan stopt de behandeling en ik verwacht dat niet lang daarna ook de minimale effecten ervan verdwenen zijn. Qua gewicht gaat het wel beter met Vera, maar daar heeft de maagsonde die voor het bijvoeren nog steeds noodzakelijk is een belangrijk aandeel aan. Ze weegt nu meer dan 50 kilo en dat is bijna twee keer zoveel als wat ze ruim een jaar geleden in het ziekenhuis woog.

Ik hoef niet bang te zijn dat het gezinsleven hierna saai wordt, want Daan, de jongste, eet tegenwoordig ook steeds slechter. Hij is nu ruim tien kilo lichter dan vorig jaar en daarmee is Vera niet meer de lichtste in huis. De hulpverlening is op de hoogte en een bezoek aan de arts zal niet lang meer duren. We weten wat ons te wachten staat. Heel misschien helpt dat Daan te motiveren om meer te gaan eten.