87. Egypte

Deze blog post ik in Giza. Een vakantie naar Egypte was niet mijn idee, maar Frida wilde de kinderen een culturele ervaring aanbieden en ik offer me als begeleider graag op. Alle drie kinderen hebben interesse voor geschiedenis en in het bijzonder voor geschiedenis met goden en mystiek. In Egypte kunnen ze hun hart ophalen. Ik ben er twee keer eerder geweest en ik verwacht dat ze zich hier gaan vermaken..

Met twee gediagnosticeerde autisten en een broertje met gelijksoortig gedrag zo’n reis maken, vergt een andere voorbereiding dan ik gewend ben. In het verleden boekte ik iets en een paar dagen voor vertrek ging ik eens bedenken wat ik mee zou moeten nemen. Ik ben ook weleens met een rugzak naar Schiphol gegaan, zonder bestemming. Mijn motto was dan ook altijd: als ik m’n ticket, mijn paspoort en mijn bankpas bij me heb, kan ik alles wat ik vergeten ben aanschaffen ter plekke. En zo werkte het praktisch ook vaak wel. Nu is mijn lijstje noodzakelijkheden ook wel wat gegroeid (ik wil niemand confronteren met een thuisgelaten snurkbeugel), maar de checklisten voor de kids zijn van een heel andere orde.

Zo moeten er medicijnen mee en voor deze medicijnen moeten verklaringen mee. We willen tenslotte niet bij de eerste douanecontrole als drugskoeriers in hechtenis worden genomen. Daarnaast hebben we een problematische eter bij ons en daarvoor hebben we een flinke voorraad noodvoedsel moeten regelen. Gelukkig eten Sam, de oudste, en Daan, de jongste, graag shoarma, dus op dat punt hoeven we ons over hen geen zorgen te maken. 

Overigens is op ééń punt reizen met autisten best prettig: de assistentie. Op Schiphol alle rijen voorbij en in Wenen (overstap) met privébusje van het vliegtuig via een douanekantoortje naar de juiste gate. De groene keycords met zonnebloemen die Vera en Sam droegen, activeerden direct de juiste hulpverleners. Helaas kenden ze die service in Cairo niet.

Het is vooral zaak om te zorgen dat iedereen gezond blijft. Mijn geheime wapen is Coca Cola: daar heb ik in India mijn darmen mee kunnen beschermen en dat ga ik deze keer ook weer inzetten. En natuurlijk alleen flessenwater drinken waarvan je zelf het dopzegel verbreekt. Maar geen van de kinderen drinkt cola, dus hebben we ORS bij ons en een heel effectief poedertje dat we vorig jaar in Zuid Afrika ontdekten en dat je stoelgang moeiteloos 24 uur stillegt.

Waar ik zelf vooral naar uitkijk, is het laatste stukje van deze vakantie. Dan zitten we aan de rode zee en we hebben voor iedereen een snorkeluitrusting mee. Sam heeft zelfs een duikbril met glas op scherpte (leve Marktplaats). Ik heb zelf mijn wetsuit mee en mijn padi (duikbewijs) zodat ik, als de gelegenheid zich voordoet en er een vriendelijke prijs voor gevraagd wordt, nog wat langer en dieper onder water kan. Onder water is bijna geen geluid en op Bonaire heb ik ontdekt dat ook het stemmetje in mijn hoofd daar zwijgt. Dat lijkt me na twee weken met de kinderen heel rustgevend.