93. Verjaardag

 

Ik begon deze blogserie met een blog over mijn verjaardag. Daarin vertelde ik dat ik als regel deze niet vier. Op mijn vijftigste heb ik een uitzondering gemaakt, maar daarna heb ik mijn gewoonte er weinig aandacht aan te schenken weer opgepakt. Zo ook dit jaar.
Nu is het zo dat je als onderdeel van een gezin niet helemaal ongemerkt deze dag kan laten passeren, maar dit jaar had ik Frida gevraagd geen vlaggetjes op te hangen en haar kinderen niet op de ochtend van mijn verjaaring een cadeautje in handen te drukken om dat vervolgens door mij uit te laten pakken. Ik houd van toneel, maar thuis vind ik het niet nodig.
Een logisch gevolg van het voorgaande is dat de kinderen zich helemaal niet van mijn (aanstaande) verjaardag bewust waren, zelfs niet nadat Frida het herhaaldelijk in hun gezelschap had benoemd. Vera feliciteerde mij op de dag zelf min of meer spontaan, al vermoed ik een verband met het feit dat ze haar moeder vlak daarvoor met cadeautjes had zien lopen. Sam kwam, nadat hij in de loop van de middag bij zijn vader was langs geweest, met een fles rode wijn thuis die Sander hem meegegeven had met de mededeling dat ik jarig was. En Daan hebben we tijdens het eten van de bestelde maaltijd laten raden wat er te vieren was. Op de vraag waarom hij dacht dat we Chinees aten, was zijn antwoord: Chinees nieuwjaar. Bijna goed. Moederdag, vaderdag, verjaardagen van hun ouders: het houdt de kinderen niet bezig en ze missen de sociale vaardigheid de interesse ervoor op te brengen ten gunste van de ander. Dat stelt Frida teleur en ik kan er in dit geval alleen maar om lachen.
Social media trekken zich van vieronthoudingen niets aan. Al vroeg op de dag kwamen de eerste gelukwensen binnen, via vooral Facebook, maar ook via LinkedIn en WhatsApp. En dat vind ik prima: ik neem zelfs de moeite ieder berichtje met een duimpje of een bedankje te waarderen. Eigenlijk vind ik dat soort aandacht precies genoeg. Als niemand iets zou laten horen, zou ik me daar niet prettig bij voelen, maar een huis vol visite is aan mij echt niet besteed. Dat de ouders van Frida ‘s middags nog even op visite kwamen, is voldoende.
De dag na mijn jaardag opende Sam de dag met alvast een felicitatie voor mijn verjaardag van volgend jaar. Dan hoeft hij er niet meer aan te denken, was zijn verklaring. Ik heb hem toen vast gefeliciteerd met de zijne in januari. De wat wrange glimlach doet vermoeden dat hij toch op wat meer aandacht dan dat hoopt tegen die tijd. Ik laat hem maar even in het ongewisse.
Maar met de cadeautjes van Frida, een bezoek samen aan de Kunsthal, een etentje bij een Nepalees restaurant en nog een theatervoorstelling in het verschiet (ook van Frida), is dit helemaal geen slechte geboortedag geweest. Nu alleen nog even een fles whisky kopen van het geld van mijn ouders.