90. Wandelen

Ik ben weer begonnen. Wandelen. Het weer wordt beter en het is langer licht. Dus deze week heb ik de stoute wandelschoenen aangetrokken en ben ik na het avondeten een stuk gaan lopen. En dat voelde goed en smaakte naar meer. Dus heb ik nog een keer gelopen. Mijn prijzige wandelschoenen (het was een keer geen aanbieding) houden zich uitstekend.

Tijdens het wandelen vraag ik mezelf regelmatig af waarom ik het niet vaker doe. Op vakantie wandel ik vaak en in het verleden ben ik zelfs op wandelvakantie geweest in de Pyreneeën, maar het mislukte tot nu toe om het te integreren in het dagelijks leven. Op Bonaire heb ik wel een poosje regelmatig gewandeld. In de schaarse koelere uurtjes, vlak voor zonsondergang, is het wel te doen. Helaas kent Bonaire weinig voetpaden en mijn loopje was dan ook aan de rand van de openbare weg, soms met een voet in de berm, langs de kustlijn en de resorts. Niet heel aantrekkelijk.

Vanaf mijn huidige woning loop ik redelijk snel een natuurgebied, het Delftse hout, in en dat nodigt wel uit om te gaan. Het park is in de jaren zeventig aangelegd en is ondertussen voldoende volgroeid om het gevoel te hebben door de vrije natuur te lopen. Dankzij een veelvoud van paden kan ik de afstand van de wandeling zelf bepalen en onderweg op allerlei momenten aanpassen. Zo kan ik mezelf wijsmaken dat ik een ommetje van twintig minuten ga maken en onderweg een afslag pakken of overslaan waardoor de lengte verdubbeld. Ook handig als de wandeling of het weer tegenvalt, want andersom werkt het natuurlijk ook.

Wat, naast het conditionele aspect, een voordeel is van wandelen, is dat het voor mij bijna meditatief werkt. Mijn gedachten laat ik de vrije loop en dat levert ook een bepaalde mate van rust op, met af en toe een inzicht. Verder probeer ik de natuur echt in me op te nemen. En daar geniet ik van. 

Als ik wandel, kom ik in de groet-modus. Ik kijk andere wandelaars aan als ik passeer en groet. Daar schrikken veel mensen van. Misschien is het een tik die ik heb overgehouden van Bonaire, waar het heel raar was om mensen niet te groeten. Vooral oude mensen groeten terug: jonge mensen lopen meestal stug door.

Ik heb geen doel met mijn herpakte hobby. De nacht van de vluchteling is aanstaande, maar die is al in de nacht van 15 op 16 juni en dan heb ik nog te weinig kilometers geoefend om de veertig die deze nacht op het programma staan te volbrengen, ben ik bang. Voor de vierdaagse van Nijmegen heb ik geen ambitie, dus vooralsnog doe ik dit vooral voor mezelf.

Misschien gaat wandelen wat antwoorden geven op de vragen die me onrustig maken. Wie weet kom ik erachter wat ik later wil worden of waar ik wil werken. Ik houd ook rekening met het feit dat het alleen maar is wat het is. En daar is op zich ook niets mis mee.